CONCERT REVIEW

Ondanks de verschrikkelijk hoge brandstofprijzen, slaagden Rusty Roots erin Brussel te bereiken vanuit  het verre Limburg, hè menne joeng. Ook de gebruikelijke perikelen op de Ring (zie ook de 'Ringgeesten' van Tolkien) bleven hen niet gespaard. Het is daar vanouds op gewone dagen al niet mis, en uitgerekend nu was het de openingsdag van Batibouw, met als thema dit jaar : energiebesparing. Goe begonnen, zeg ik, om erbij te zijn, kon je gelijk al een bende energie verspillen, zowel van fossiele als menselijke oorsprong. Misschien moeten we extranjeros in de toekomst wel wijzen op de gevaren van het 'ringgebruik'. Na een reis van een dikke twee uur, waarvan meer dan de helft op de ring, waren ze uiteindelijk dan toch ter bestemming aangekomen. Maar de jongens kloegen niet, want na het lossen van het materiaal en de soundcheck, konden ze hun onderste ledematen al onder een tafel van de cafetaria van Nekkersdal schuiven voor een heerlijk maal. Genoeg geluld, ik hoor het jullie al zeggen, en met gegronde reden, geef ik toe.

De publieke opkomst was aan de magere kant. Nochtans moet ik mijn eigenste woorden weer herhalen. Het predikaat "Dit is Belgisch" staat al geruime tijd voor "superieure kwaliteit van bij ons". en het is al lang niet meer die noodoplossing omdat er geen Amerikaanse band meer voorhanden was. Of om budgettaire redenen. Onze roots- en bluesbands van de laatste tien of vijftien jaren kunnen zonder blozen naast hun overzeese homoniemen staan. In sommige gevallen zouden de overzeeërs zelfs beter in de grond kruipen. Maar er zijn landgenoten die dit nog steeds niet gesnopen hebben, tot hun scha en schande. Beste mensen, vraag het maar eens aan de gelukkigen die er wél waren, zij zullen het beamen.

Voor de eerste set, koos Rusty Roots voor het meer ingetogen werk van B.B.King, Lowell Fulson, henzelf. En het verbaast iedereen dat dat met zoveel serieux  en inleving  gebracht wordt door deze relatief jonge band. Bob en J.J. excelleren als solisten op respectievelijk gitaar en orgel en de ritmesectie Body bass en de immer lachende Nico op de drums zorgen voor de stevige onderbouw. En de jongste van de bende, zanger Jan is op méér dan kruissnelheid onderweg naar de status van betere soulzanger. Vergeleken met het optreden in Muziekodroom te Hasselt, ter gelegenheid van hun CD-presentatie en nu alweer een maandje geleden, lijkt me dat het nieuwe programma ingespeeld raakt. Het beschermende plastiekske is er vanaf en het doosje is al enkele malen open geweest. Naarmate de set vordert, komt er meer ambiance in de keet. De band heeft vertrouwen gekregen in de luisteraars en vice-versa. Vanaf "Cut Back On Love" gaat het crescendo. Deze aanstekelijke swing brengt zowaar een deining teweeg onder het publiek. Bob brengt ons zijn meer dan verdienstelijke hommage aan de onovertroffen Peter Green in “I’ve Grown”. Het is een eigen nummer, maar het heeft met “Need Your Love So Bad”geslapen. “Can You Dig It ?” Dit is een vraag in verband met het vorige en tevens het volgende nummer, één van de hoogtepunten van hun nieuwe CD. Om méér te weten te komen over dit kleinood kan je mijn CD-review van “Electrified” erop naslaan, elders in dit electronische blad. Je kan er uiteraard ook de CD-presentatie in Muziekodroom terugvinden.

De tweede set gaat er direct stomend tegenaan met “Good Time Charlie”, gevolgd door “Come On Back” van Little Walter. Nog altijd op dreef. En dan komt het hoogtepunt van deze show met “Hidden Charms” van Willie Dixon in een gigantische gospeluitvoering, met de Hammond van J.J. Louis die opborrelt vanuit de diepten van het vagevuur en de rommel in je buik overhoop davert. Machtig, prachtig, rechtstreeks relais vanuit de kathedraal van Chikapeth. Jan Beejee gaat zijn stem hier als een geboren reverend doorheen weven. Ook zeer gevoelig brengen ze “How Blue Can You Get ?” van B.B. Daarna begaan ze wat bijna de flater van hun leven had kunnen worden. Voor “High Heel Sneakers” wordt ondergetekende naar de bandstand uitgenodigd om mee te zingen. Nu is zingen niet meteen mijn grootste specialiteit, en wijselijk weiger ik op de uitnodiging in te gaan, daarmee een dienst bewijzend aan Rusty Roots en de ganse mensheid. “Electrified” en een sterk “Wang Dang Doodle” sluiten de tweede set af. De Roots moeten nog terug naar het verre Limburg, maar de, ondertussen trouwe fans geworden, aanwezigen laten niet zomaar begaan. Een ovatie dwingt hen terug op het podium voor enkele encore’s. Het mooie Van Morrison-achtige “I Found My Soul” en “Your Turn To Cry”.

Voor de eerste keer in de Europese hoofdstad, hebben Rusty Roots zonder twijfel de muziekharten veroverd van de aanwezige Brusseleirs, want die hebben een fijne neus voor goeie muziek. De zeer positieve commentaren die ik rondom mij kon waarnemen, getuigen hiervan. Alsook het feit dat bijna de helft van de aanwezigen een CD kocht. Dat is nooit eerder voorgekomen. Zelfs niet bij bekende overseaers. En diegenen die er niet waren, zullen het gauw geweten hebben, en bitter leed zal hun harten verscheuren. Maar ook groot leed kan gelenigd. Door Rusty Roots nog eens terug te halen bijvoorbeeld.

Met dank aan iedereen die het verdient.
witteMVS